nice surprise XVIII

Witajcie!

Dzisiaj krótko ale mam nadzieję, że mi wybaczycie. Rozdział dedykuję Avis. za to, że jest, komentuje, a nawet oddała na mnie głos w głosowaniu na stronie http://stowarzyszenie-dhl.blogspot.com/ w listopadowej edycji. Dziękuję z całego serducha. Co prawda to jeden głos ale dla mnie bardzo ważny. W ogóle, że też ktoś wziął pod uwagę mojego bloga? Kto by pomyślał :D Dopiero dzisiaj to zauważyłam tę miłą noworoczną niespodziankę :D

Dziękuję Wam za składane w komentarzach życzenia :)

Kolejna część pojawi się w przyszłym tygodniu. Mam też pomysł na nową miniaturkę ale to wymaga odrobiny czasu :)

pozdrawiam serdecznie!

pola

CZYTAM = KOMENTUJĘ

„Rodzina jest w życiu oparciem, czymś co chroni, co daje siłę.”

Kolejne dni mijały bardzo szybko, natłok spraw sądowych pozwalał Hermionie zapomnieć o sytuacji w jakiej się znajduje. Przypominała sobie o tym dopiero podczas drogi powrotnej z pracy, gdy nie jechała do swojego domu, ale do Malfoy Manor. Narcyza czekała na nią co wieczór z ciepłą kolacją, podczas której rozmawiały o wszystkim i o niczym. To były bardzo banalne sprawy, ale dla niej to było coś ważnego, coś czego nie miała od jakiegoś czasu. W tych momentach nie żałowała tego, że wzięła ślubu. Pewnego wieczoru siedząc przy kominku Hermiona rozmyślała o swoich przyjaciołach Harrym, Ronie i Ginny. Chłopcy aktualnie mieli rozgrywki quidditcha, którymi byli bardzo zaaferowani. Hermiona kibicowała im z całego serca, lecz mimo szczerych chęci nie mogła się przełamać aby oglądać ich mecze. Byli bardzo zaskoczeni jej ślubem z Draco, udawali obrażonych za to, że nie zostali zaproszeni, ale szybko im przeszło. Ginny natomiast ostatnio była zajęta remontem domu. Pomimo obaw jakie miała Hermiona ich przyjaźń się nie rozpadła, przeciwnie była jeszcze bardziej silniejsza. Potok myśli przerwał głos pani Malfoy

- Przeszkadzam? - zapytała swoim łagodnym głosem. Gryfonka uśmiechnęła się do niej

- Nigdy. Proszę siadaj – powiedziała zabierając książkę z miejsca obok, którą wygrzebała w bibliotece swojego męża. Narcyza przysiadła się do niej.

- Tak sobie myślę Hermiono może nam też przydałby się jakiś remont?

- Chcesz coś zmienić? - zapytała zaskoczona brązowooka.

- Najlepiej wszystko. Nowe kolory, nowe meble, nowe wnętrze. Co ty na to?

- Jestem zaskoczona. Myślę, że Draco powinien się wypowiedzieć – Narcyza zaśmiała się cicho.

- Mój syn nie angażuje się w takie sprawy. Musimy to zrobić we dwie ty i ja.

- Masz już jakiś pomysł Narcyzo?

- Tak... - kobieta opowiedziała swoją wizję, która bardzo spodobała się Hermionie. Panna Granger naniosła tylko drobne poprawki. Obie były bardzo zadowolone ze swojego planu i postanowiły go jak najszybciej wcielić w życie .– Czy Draco odzywał się do ciebie? - zapytała niepewnie jasnowłosa kobieta. Tego pytania gryfonka obawiała się od kilku dni.

- Niestety nie, ale on ma tyle spraw na głowie. Pewnie nie ma czasu – odpowiedziała pozornie obojętnym tonem.

- Nie broń go dziecko. Powinien dać znać co się z nim dzieje. Nie ma go już tydzień.

- My... Nie rozstaliśmy się w pokojowych nastrojach – powiedziała cicho Hermiona. – Pokłóciliśmy się. Oboje jesteśmy uparci i tak jakoś wyszło – popatrzyła na Narcyzę. Na twarzy kobiety błąkał się delikatny uśmiech

- Rozumiem - odparła i poklepała ją krzepiąco po plecach. - Na mnie już pora. - Starsza kobieta podniosła się powoli i udała się do swojego pokoju zostawiając zamyśloną dziewczynę samą.

- Proszę! - powiedziała Hermiona unosząc głowę znad dokumentów. W drzwiach stała uśmiechnięta rudowłosa kobieta – Ginny! - zauważyła radośnie gryfonka.

- Cześć. Dużo masz pracy?

- Dla ciebie zawsze znajdę czas – odpowiedziała zadowolona brązowooka odkładając dokumenty na bok – Co cię do mnie sprowadza?

- Tak sobie pomyślałam, że skoro obie zakończyłyśmy remonty to może trzeba to jakoś uczcić?

- Mhm... A jak?

- No wiesz jak za starych dobrych czasów fryzjer, zakupy - słysząc to obie wybuchły śmiechem – porywam się Herm.

Razem udały się do jednego z najlepszych butików i poddały się szaleństwu zakupów. Następnie poszły na kawę. Hermiona popatrzyła przenikliwie na przyjaciółkę.

- Ginny wszystko w porządku?

- Tak – odparła mechanicznie rudowłosa.

- Na pewno? - pani Zabini westchnęła .

- Nie... Zwolniłam się z pracy.

- Przecież jej nie lubiłaś – trafnie zauważyła Hermiona.

- Tak tylko, że teraz nie mam co robić. Siedzę całymi dniami w domu i się nudzę. Przeglądałam różne oferty, ale nie chce wpadać z deszczu pod rynnę.

- Może powinnaś dać sobie trochę czasu?

- Może... A co tam u ciebie? Jak się układa wasze małżeństwo?

- Malfoy gdzieś wyleciał nie pytaj gdzie, bo nie wiem. Nie ma go już dziesięć dni, nie odzywa się. Mi to nie przeszkadza, ale Narcyza się martwi.

- Przywiązałaś się do niej?

- Co wieczór czeka na mnie z kolacją. Obie zmieniłyśmy wystrój domu - brązowooka westchnęła. - Traktuje mnie jak córkę.

- A ty? - rudowłosa utkwiła swoje szafirowe tęczówki w przyjaciółce.

- A ja zaczynam ją traktować jak matkę co jest złe, bo po pierwsze ona nią nie jest, a po drugie kiedyś trzeba będzie się rozstać - Ginny wyciągnęła rękę i ujęła dłoń przyjaciółki.

- Wydaje mi się, że nie ma w tym nic złego - powiedziała łagodnie. - Od jakiegoś czasu brakuje ci matki, pierwsze swoje uczucia przelewałaś na moją, a teraz chcesz je przelać na Narcyzę. Powinnaś sobie na to pozwolić – brązowooka popadła w lekkie zamyślenie, z którego wyrwała ją Ginny – Wracamy? - zapytała.

- Ja jeszcze zostanę mam parę spraw do załatwienia - odparła wymijająco.

Kolejny raz przywitał ją przyjemny zapach kolacji unoszący się w całym domu. Po remoncie rezydencja stała się jaśniejsza, bardziej przejrzysta, ciepła i przytulna. Hermiona przywitała się z Ethanem i skierowała swoje kroki do jadalni.

- Dobry wieczór – powiedziała radośnie. Narcyza odwróciła się w jej stronę, a na jej twarzy odmalowało się zaskoczenie. Kobieta zdjęła okulary do czytania i popatrzyła uważnie.

- Hermiona? - brązowooka roześmiała się. Po wyjściu Ginny z kawiarni gryfonka jeszcze chwilę rozmyślała nad swoim życiem po czym udała się do salonu fryzjerskiego Luny Lovegood. Zażądała całkowitej zmiany swojego wizerunku. Stała teraz przed Narcyzą w króciutkich ciemnobrązowych włosach. Rysy jej twarzy wyostrzyły się, piękne brązowe oczy stały się jeszcze bardziej widoczne. Panna Granger była szalenie zadowolona ze zmiany jakiej dokonała Luna.

- Nieładnie? - zapytała zaniepokojona.

- Ślicznie! - Narcyza wstała z krzesła i podeszła bliżej. – Bardzo ładnie – dotknęła delikatnie nowej fryzury. – Podobno krótkie włosy noszą tylko odważne kobiety. Pięknie wyglądasz.

- Dziękuję – odparła nie kryjąc zawstydzenia, po czym wyciągnęła ze swojej torby małe opakowanie, w którym znajdowała się złota broszka z rubinem w kształcie serca, i podało je Narcyzie. – To prezent dla ciebie... mamo – wyszeptała. Popatrzyła niepewnie na panią Malfoy i dostrzegła w jej oczach łzy. Były to łzy szczęścia.