nice surprise XX

Hej!

Następny rozdział za dwa tygodnie. Dziękuję za wszystkie miłe słowa w komentarzach:) Tyle pomysłów w mojej głowie, a tak mało czasu ;( 

Miłego weekendu! :)

pozdrawiam

pola

CZYTAM = KOMENTUJĘ

„Żona ma w swej pieczy mężowskie sumienie i winna tak postępować, by jej czyny nie kusiły małżonka do złego. Gdyż niegodziwością jest zachęcanie do popełnienia grzechu. A zabić kogoś w gniewie to przecież grzech.”

Po dwugodzinnej uczcie państwo Malfoy opuścili dom przyjaciół i udali się do Malfoy Manor. Draco wchodząc do domu był zaskoczony zmianami jakie w nim zaszły, jednak w duchu przyznał, że były one konieczne już dawno temu. Patrzył pełen podziwu na nowe ściany, meble, obrazy.

- I jak? - zapytała szeptem Hermiona

- Ładnie.

- To znaczy, że ci się podoba?

- Mhm.

- Idę wziąć prysznic. Chyba jesteś zmęczony? - popatrzyła na niego uważnie. – Wszystko w porządku?

- Czy ty się o mnie martwisz?

- W końcu jesteś moim ulubionym mężem – odpowiedziała mu ironicznie. Malfoy uśmiechnął się lekko na te słowa. Wyciągnął różdżkę i przywołał małą torebkę.

- Prezent dla mojej ulubionej żony – powiedział wręczając jej pakunek.

- Dobrze wiesz, że nie chcę od ciebie żadnych prezentów – zauważyła chłodno dziewczyna.

- Każda kobieta lubi prezenty, więc nie rozumiem Granger dlaczego ty miałabyś być inna? - Hermiona przewróciła teatralnie oczami, wzięła swój prezent i ruszyła schodami na górę. – Mam nadzieję, że kiedyś zobaczę go na tobie – usłyszała za swoimi plecami. Gdy zamknęła za sobą drzwi do łazienki delikatnie wyjęła zawartość torebki. Uśmiechnęła się kpiąco. Czego innego mogła się spodziewać bo facecie takim jak Malfoy? Jej prezentem okazał się komplet czarnej, koronkowej bielizny.

- Możesz mi wytłumaczyć co to jest? - blondyn stał pośrodku swojej sypialni. Hermiona właśnie wróciła z łazienki. Popatrzyła niewinnie na chłopaka.

- Sypialnia.

- Wiem, że to jest sypialnia Granger – syknął przez zaciśnięte zęby. – Dlaczego do cholery ona jest czerwona?!

- Przecież mówiłam ci, że zrobiłyśmy remont – Malfoy poczuł jak palący go gniew rośnie. Wziął głęboki oddech i policzył w myślach do dziesięciu. Czerwony kolor był najgorszym z możliwych, kojarzył mu się tylko i wyłącznie z Gryffindorem, a on przecież jest ślizgonem. Przez chwilę pomyślał, że oszaleje jak spędzi w tym pokoju choćby minutę dłużej. Popatrzył uważnie na dziewczynę, która miała zamiar ułożyć się wygodnie do spania. Miał chęć zrobić jej krzywdę. Hermiona poczuła jego wzrok na sobie - Zawsze możesz spać w innym pokoju - rzuciła beztrosko.

Nagle blondyn dostał natychmiastowego olśnienia. Zrobiła to specjalnie aby wygonić go z jego własnej sypialni. Uśmiechnął się przebiegle.

- Wiesz co? Wręcz przeciwnie... Myślę, że teraz nasza sypialnia nabrała pewnego nastroju – powiedział zmysłowym głosem. Po tych słowach wyszedł trzaskając drzwiami.

Hermiona czuła, że przekroczyła pewną granicę malując sypialnię blondyna na czerwono. Dla niej nie było to nic ważnego, ale na niego podziałało jak płachta na byka. Zastanawiała się czy Malfoy wyciągnie z tego jakieś konsekwencje.

Tymczasem Draco stał pod prysznicem, a zimne krople wody spływały po jego nagim ciele. Tego właśnie teraz potrzebował, trzeźwości umysłu. Jak ona do cholery mogła zmienić kolor jego sypialni... Wróć! Teraz to była ich sypialnia. Od tego całego ślubu minął ponad miesiąc, a on spędził zaledwie jedną noc ze swoją żoną. Wmawiał sobie, że seks jest pragnieniem, które da się ograniczyć i o dziwo udało mu się. Będąc dwa tygodnie we Włoszech miał styczność z wieloma pięknymi kobietami, ale przy Granger wszystkie były takie pospolite, płytkie, śmieszne... Gdy zamykał oczy widział ich wspólną noc, czuł w sobie palące pragnienie, którego nie mógł zaspokoić. Nie chciał robić niczego na siłę, nie chciał jej do niczego zmuszać... Wmówił sobie, że da radę dla dobra wszystkich. Zakończył lodowatą terapię, owinął ręcznik wokół bioder i udał się do sypialni. Wchodząc do niej ponownie uderzyła go czerwień, skrzywił się i zaklął cicho pod nosem. Wyszperał w szufladzie bokserki, które po chwili na siebie wciągnął i popatrzył na nowe ciemnobrązowe łóżko, w którym leżała dziewczyna o krótkich włosach. Zawsze podobały mu się kobiety z długimi włosami jednak, gdy dzisiaj zobaczył Granger w nowej fryzurze złapał się na tym, że jest ona jeszcze bardziej pociągająca niż przedtem. Był cholernie zmęczony, te ciągłe podróże, ciągłe problemy... Położył się wygodnie na nowym posłaniu i przymknął oczy.

- Malfoy – usłyszał cichy szept. – Śpisz?

- Nie – mruknął.

- To dlaczego masz zamknięte oczy? - zapytała zdziwiona dziewczyna. Hermiona będąc pod wpływem alkoholu nabrała większej odwagi.

- Żeby nie widzieć tej cholernej czerwieni – syknął.

- Czerwień w tym sezonie jest bardzo modna – dodała filozoficznie Hermiona.

- Granger – warknął zdenerwowany. – Ten kolor drażni moje nerwy tak samo jak twoje bezsensowne paplanie. Jestem bardzo zmęczony i moja cierpliwość się kończy, więc jeżeli chcesz przeżyć tę noc to przestań mnie denerwować inaczej przysięgam, że własnoręcznie cię uduszę.

- Dobrze już dobrze – mruknęła śpiąco dziewczyna. – Chciałam ci tylko podziękować za wykupienie mojego domu - blondyn prychnął kpiąco.

- Podziękowałaś... Malując mój pokój na czerwono. Takiej wdzięczności się nie spodziewałem - po tych słowach  odwrócił się do niej plecami. – Dobranoc.

Młody Malfoy otworzył oczy jednak zaraz natychmiast je zamknął. Oślepiająca czerwień niestety nie znikła przez noc. Ponownie otworzył oczy i kolejny raz skrzywił się na widok ścian. Popatrzył na nocny stolik obok łóżka i stojący na nim zegarek, który wskazywał 12.30. Nie pamiętał kiedy ostatni raz tak długo spał. Zerknął na puste miejsce obok siebie, musiał mieć twardy sen skoro nie usłyszał wstającej Granger. Usiadł na łóżku i potarł zaspaną twarz. Ostatnie tygodnie dały mu popalić, drobne problemy we włoskiej filii udało mu się rozwiązać, ale we Francji nie było już tak różowo. Malfoy chciał doprowadzić do przejęcia pewnej francuskiej „gadżeciarskiej” firmy. Zatrudnił najlepszych prawników, ekonomistów oraz polecił nadzór swojemu najlepszemu doradcy. Niestety pojawiły się pewne problemy i sam musiał się zjawić na miejscu. W ten oto sposób utknął tam na trzy tygodnie. Blondyn zaśmiał się pod nosem ze swojej sytuacji. On, jeden z najprzystojniejszych facetów na ziemi mógłby mieć codziennie inną kobietę i uprawiać z nią dziki seks tymczasem od ponad miesiąca żyje w celibacie i raczej nie zanosi się na jakieś drastyczne zmiany. Musi porozmawiać poważnie na ten temat ze swoją żoną. Przecież seks jest bardzo przyjemny, a w małżeństwie jest on czymś tak naturalnym jak oddychanie, więc dlaczego ona się tak przed tym broni? Nie ma zamiaru zdradzać swojej żony, wiedział, że są pewne granice, których przekraczać nie wolno. Westchnął z rezygnacją wstając z łóżka by zażyć porannej toalety, następnie zszedł na dół, gdzie nie było nikogo. Mężczyzna był zaskoczony tym widokiem, ponieważ była niedziela, dzień w którym wszyscy odpoczywali z rodziną, a jego dom był pusty. Skierował swoje kroki do kuchni.

- Ethanie gdzie jest moja matka? - zapytał lokaja, który stał i zaparzał herbatę.

- Pani Narcyza jest u siebie w gabinecie przegląda leksykony z kwiatami. Kazała przynieść sobie herbatę. Zrobić panu śniadanie?

- Nie trzeba. Sam sobie zrobię. Mogę to zanieść mamie? - zapytał wskazując głową tacę z zastawą do herbaty.

- Oczywiście – odparł lokaj podając ją swojemu panu. Zadowolony blondyn poszedł do gabinetu swojej matki.

- Dzień dobry – powiedział stając w progu. Narcyza podniosła wzrok znad swojej książki.

- Witaj. Widzę, że postanowiłeś wyręczyć Ethana – kobieta roześmiała się ciepło.

- Tak, kiedyś często przynosiłem ci herbatę – powiedział i zamyślił się. – Nie wiesz gdzie...

- Jest Hermiona? - dokończyła za niego pani Malfoy. Blondyn skinął głową – wstała bardzo wcześnie, zjadła szybko śniadanie i wyszła. Kazała ci przekazać, że jedzie odwiedzić rodziców. Naprawdę nie wiem dlaczego tak jej się spieszyło.

- To jest Granger. Ona lubi być perfekcyjna - mruknął ponuro. - Zapewne zaplanowała sobie już cały dzień – Narcyza popatrzyła uważnie na syna.

- Chyba nie masz jej tego za złe? Od miesiąca nie ma cię w domu. Twoja żona usiłuje sobie jakoś zorganizować czas.

- Mamo przecież wiem... - w głębi serca poczuł lekkie ukłucie smutku. Nie było go cały miesiąc, mieli udawać dobrane małżeństwo, a tymczasem jego małżonka znika przy pierwszej wspólnej niedzieli. W dodatku nie będzie jej najprawdopodobniej cały dzień. Westchnął głośno.

- Wszystko w porządku Draco?

- Tak... Nie będę ci przeszkadzał widzę, że rozwijasz swoje zainteresowania – blondyn posłał matce ciepły uśmiech i wyszedł z gabinetu. W hallu natknął się na Ginny.

- Ruda ty tutaj? - zapytał zaskoczony. Pani Zabini uśmiechnęła się promiennie.

- Przyjechałam do twojej mamy. A ty nie jesteś umówiony z Blaisem?

- Cholera – mruknął i pobiegł po schodach do swojego gabinetu. Pozbierał dokumenty i szybko pojechał do przyjaciela.

Hermiona odwiedziła grób rodziców, na którym zostawiła dwa bukiety czerwonych róż.

- Mamo, tato tak bardzo za wami tęsknię – wyszeptała, a po jej policzku spłynęło kilka łez, które szybko otarła. - Wiecie odkupiłam nasz dom. Właściwie Draco to zrobił. Teraz jest moim mężem. Może nasze małżeństwo nie jest takie prawdziwe jak wasze, ale teraz to nie ważne – dziewczyna zaśmiała się cicho. – Malfoy w głębi serca jest dobrym chłopakiem, ratował ludziom życie i pomagał Zakonowi. Jest kulturalny, elegancki i przystojny. Zapewne chcielibyście takiego męża dla swojej córki. Jest tylko pewien mały problem – wyznała cicho, a po jej policzku ponownie spłynęły łzy. – My nie wierzymy w miłość, ale przecież to nic takiego - brązowooka zamyśliła się na chwilę. - Pojadę teraz do naszego domu – oznajmiła i odeszła powolnym krokiem do samochodu.

Dom przy Green Street 30 wydawał się Hermionie taki sam od lat. Wygrzebała klucze ze swojej torebki i ostrożnie umieściła je w zamku, następnie z pewnym namaszczeniem przekręciła klucz i lekko pchnęła drzwi, które ustąpiły. Jej dom. Te same meble, dywany, zasłony... Lekki bałagan, który nie został posprzątany po ich śmierci. Gryfonka nie chciała niczego zmieniać. Na pogrzebie byli nieliczni przyjaciele, klienci i rodzina. Pamięta, że starała się zachować spokój, nie uronić ani jednej łzy co jej się udało. Dopiero po pogrzebie poczuła, że jest sama jak palec. Każdy ma rodzinę, dom, chłopaka, narzeczonego, brata czy też siostrę, a ona nie miała już nikogo. Było jej bardzo ciężko pozbierać się po tym wszystkim, do końca życia będzie wdzięczna Ginny, Harremu, Ronowi za wsparcie jakie od nich otrzymała. Poszła do kuchni, gdzie nalała wody do czajnika, wyjęła swój ulubiony kubek, znalazła herbatę i usiadła przy stole. Wszystko było tak jak dawniej, w tym samym miejscu tylko ich nie było... Popadła w lekkie zamyślenie, z którego wyrwał ją dźwięk zagotowanej wody. Zaparzyła sobie herbatę i udała się do swojego pokoju, który był na poddaszu. Znowu to samo, lekki bałagan, wszystko zostawione tak jak pamiętała. Nikt niczego nie tknął. Uśmiechnęła się blado do siebie. Wyjęła stary album ze zdjęciami i zaczęła je przeglądać popijając herbatę. Łzy same płynęły po policzkach, przeradzając się w szloch, a następnie w gorzki płacz. W ten sposób obejrzała jeden album, a potem następny i następny... Zmęczona położyła się spać. Śniły jej się pojedyncze fragmenty z życia, strzępki ważnych dla niej wydarzeń. Później przyśnili jej się rodzice, którzy jechali samochodem i wołali o pomoc, więc Hermiona biegła za samochodem ile tchu w płucach, spocona, zmęczona, lecz biegła aby im pomóc, ale powoli zaczynał brakować jej sił, a oni oddalali się coraz bardziej... Zerwała się zalana potem, czując się tak jakby naprawdę gdzieś biegła. Popatrzyła za okno, gdzie było już ciemno. Musiała długo spać. Wstała z łóżka i ruszyła na dół. Stanęła pośrodku salonu i dotarła do niej jedna myśl... Przecież ona teraz ma drugi dom, w którym codziennie czeka na nią ciepła kolacja, miła jasnowłosa kobieta, z którą może rozmawiać o wszystkim. Pojawiło się dziwne uczucie, wyrzuty sumienia, że tak łatwo zastąpiła swoją lukę w sercu, lecz potem poczuła rosnący w niej gniew... To nie jej wina, że rodzice umarli i ją zostawili, to nie jej wina, że znalazła drugi dom, w którym ktoś się o nią troszczy. Ona nic złego nie zrobiła! Chce być tylko komuś potrzebna, czuć się kochana. Na policzkach znowu zalśniły łzy, które były słone, gorące, a zarazem takie kojące... Złapała wazon z kwiatami i rzuciła nim o podłogę, potem przeszła do kuchni, gdzie poleciały talerze jeden po drugim, następnie chciała zabrać się za szklanki, lecz ktoś złapał ją za rękę.

- Wystarczy – usłyszała cichy głos. Odwróciła się i popatrzyła w stalowe tęczówki.

- Nie mów mi co mam robić – warknęła i szarpnęła swoją rękę, jednak blondyn nie wypuścił jej. Złapał za drugą i obie mocno ścisnął.

- Uspokój się – powiedział stanowczym tonem i przyciągnął ją do siebie otaczając opiekuńczymi ramionami. Tego jej teraz było trzeba. Chciała poczuć ciepło drugiego ciała, poczuć coś co jest namacalne, żywe, coś co nie jest wspomnieniem. Rozpłakała się. Draco nie wiedział za bardzo co ma robić. Przyjechał tutaj, bo było już późno, a Granger jeszcze nie wróciła do Malfoy Manor. Oboje z Narcyzą trochę się zaniepokoili. Blondyn domyślił się gdzie, może być jego żona, więc pojechał upewnić się czy nic jej się nie stało. Nie spodziewał się, że zastanie ją w takim stanie. Zaczął delikatnie ją głaskać po krótkich włosach.

- Oni... oni... - gryfonka chciała coś powiedzieć jednak szloch znacznie utrudniał jej zadanie.

- Ciiii – szepnął kojąco blondyn.

- Ja... Teraz mam nowy dom... Naprawdę się w nim dobrze czuję – Draco nie przestawał jej tulić –traktuję... Narcyzę jak matkę... a moja mama nie żyje od kilku miesięcy – ponownie rozpłakała się na dobre. Malfoy był zdziwiony tą informacją. Uświadomił sobie jak długo go nie było w Malfoy Manor i jak wiele zmian go ominęło – ona na mnie czeka... rozmawia ze mną. Ja ją naprawdę lubię! Wreszcie czuję, że... ktoś się o mnie troszczy... A ona nie żyje... Myślisz, że są na mnie źli? - gryfonka niechętnie odsunęła się od ciepłego torsu blondyna. Malfoy położył swoje dłonie na jej ramionach i popatrzył uważnie w jej duże, zapłakane oczy

- Granger nie wygaduj głupstw. Oni się cieszą, że ułożyłaś sobie życie. Każdy rodzic cieszy się ze szczęścia swojego dziecka – ponownie przyciągnął ją do siebie i mocno przytulił. Nie wiedział dlaczego, ale czuł się odpowiedzialny za tę dziewczynę i chciał ją chronić. W jego ramionach była taka delikatna i taka krucha. Na co dzień sprawiała wrażenie walecznej, silnej kobiety. Teraz zauważył w niej istotę, którą trzeba się opiekować i o dziwo on chce to robić. - Jest już późno wracajmy do domu – wziął Hermionę za rękę i zaprowadził do swojego samochodu. Drogę powrotną każde spędziło na swoich przemyśleniach.

- Jesteś głodna? - zapytał troskliwie, gdy byli już na miejscu. Hermiona zaprzeczyła ruchem głowy. - Idź połóż się spać. Na pewno jesteś zmęczona.

- A ty? - wyszeptała.

- Muszę jeszcze przejrzeć parę dokumentów – powiedział wymijająco na co ona skinęła głową i ruszyła schodami na górę. Draco doskonale wiedział, że dziewczyna potrzebowała bliskości nie chciał jednak prowokować losu. Głos w głowie mówił mu, że nie należy wykorzystywać takiej sytuacji. Przyłapał się na tym, że zaczyna się troszczyć o swoją żonę, zaczyna mu zależeć...

- Chyba się starzeję – powiedział sam do siebie i udał się do swojego gabinetu, w którym spędził trzy godziny przeglądając skrupulatnie każdy dokument. Po powrocie do sypialni zauważył, że kolor ścian nie był już tak rażący. Uśmiechnął się pod nosem. „Wszystko jest kwestią przyzwyczajenia” pomyślał. Popatrzył troskliwym wzrokiem na małżeńskie łóżko, w którym spała drobna kobieca postać. Nie było go ponad miesiąc, ale codziennie zastanawiał się co u niej słychać. Powierzył zaufanemu człowiekowi pieczę nad sprzedażą jej domu, a gdy machina ruszyła wkroczył do akcji. Wiedział, że gryfonka się tego nie spodziewała i cieszył się, że mógł zrobić jej niespodziankę. Przepełniała go radość i poczucie ogromnej satysfakcji kiedy myślał o niej „moja żona”. Od ukończenia Hogwartu wiedział, że ta kobieta zrobi karierę i nie pomylił się. On samodzielnie założył firmę, o której marzył od dawna i otaczał się pięknymi kobietami. Przelotny romans? Dla niego nie było to nic trudnego, wręcz uwielbiał takie jednorazowe przygody, dopiero gdy codziennie rano pijąc kawę i przeglądając „Proroka Codziennego” natrafiał na artykuły o Hermionie Granger, która udzielała się społecznie na milion sposobów i wygrywała wiele trudnych spraw, zdawał sobie sprawę, że jego przelotne romanse to zabawka. Jeżeli kiedykolwiek weźmie ślub, co w jego przypadku jest nieuniknione to z kobietą taką jak Granger. Teraz dumnie patrzył na łóżko, w którym leżała cała jego, żona. W tym momencie Malfoy zdał sobie sprawę, że nie wypuści jej ze swoich rąk za żadne skarby świata. Dlaczego? Tego jeszcze nie wiedział. Bardzo delikatnie wsunął się na łóżko. Drobne ciało brązowowłosej automatycznie obróciło się i spoczęło na jego klatce piersiowej, robiąc sobie poduszkę z jego ramienia. Uśmiechnął się czule patrząc na ten widok. Wyciągnął rękę aby zgasić lampkę na stoliku. Gryfonka poruszyła się niespokojnie, otworzyła oczy i zobaczyła w jakiej pozycji się znajduje.

- Przepraszam – wyszeptała. Chciała się odwrócić jednak blondyn przytrzymał ją mocno swoim ramieniem.

- Zostań. Tak jest dobrze – powiedział łagodnym głosem po czym zgasił światło.

- Dziękuję – odpowiedziała i ponownie odpłynęła w krainę Morfeusza.