nice surprise XXII

Halo halo jest tu kto? :)
Dziękuję za komentarze, za słowa zachwytu, za wszystko :)
Ciągle pojawia się ktoś nowy "właśnie trafiłam na twojego bloga..." czyli grono odbiorców się powiększa :) miło! ;)
Nie ma sensu przeciągać tego w nieskończoność... Przed Wami przedostatni rozdział "nice surprise" jest on króciusieńki, ale taki musi być. Avis. podsunęła pomysł o miniaturce walentynkowej zobaczę co mi wyjdzie :)
pozdrawiam 
pola

CZYTAM = KOMENTUJĘ

„Życie jest jak pudełko czekoladek - nigdy nie wiesz, co ci się trafi.”

Mijały tygodnie, a ich znajomość rozkwitała. Spędzali ze sobą coraz więcej czasu, chodzili do kina, teatru i na długie spacery. Więź pomiędzy arystokratycznym blondynem i panią mecenas powoli się zacieśniała jednak oni nie byli tego świadomi. Każde z nich poświęcało się swojej pracy, a chwile spędzane razem były dla nich najlepszym odpoczynkiem. Draco pomyślnie zakończył transakcję z francuską firmą i był właścicielem kolejnej filii za granicą. Hermiona prowadziła kilka spraw rozwodowych oraz była mediatorem przy podziale majątku pewnego starszego biznesmena. Mediacje odbywały się w wynajętym hotelu w Walii. Panna Granger nie znosiła długich podróży.

- Nie możesz się teleportować? - zapytał beztrosko blondyn. Razem z Hermioną jedli śniadanie, któe wyjątkowo przygotował Malfoy.

- Sieć Fiuu jest w renowacji. Zastanawiam się pomiędzy samolotem, a pociągiem.

- Zawsze możesz jechać samochodem wtedy nie będziesz ograniczona czasowo.

- Nie – odparła stanowczo, dopiła kawę i wstała od stołu. – To za długa podróż - wyjaśniła. - Chyba pojadę pociągiem. Śniadanie było pyszne nie wiedziałam, że masz takie zdolności.

- Muszę mieć przed tobą jakieś tajemnice – powiedział zadowolony z siebie ślizgon.

- Odkryję je wszystkie – oznajmiła mu całując go w policzek – Do zobaczenia wieczorem.
Każde z nich poszło w swoją stronę. Brązowooka udała się do kancelarii, a Malfoy do swojej firmy, dodatkowo dzisiaj czekała go rada Ministerstwa Magii. Dzień wydawał mu się przeciągać w nieskończoność być może dlatego, że miał przygotowaną na wieczór niespodziankę. Byli małżeństwem od kilu miesięcy, a do tej pory nie posiadali obrączek. Blondyn zarezerwował stolik w najlepszej restauracji i cały czas przy sobie nosił pudełko od najlepszego jubilera, w którym znajdowały się dwie obrączki. Na myśl o minie jaką będzie miała jego żona, gdy zobaczy prezent uśmiech gościł na jego twarzy. Podczas rady Ministerstwa, gdzie musiał wysłuchiwać nudnych sprawozdań budżetowych, jego myśli ciągle krążyły wokół krótkowłosej kobiety. Nie zauważył kiedy się tak do niej przywiązał. Tyle dobrego wniosła do ich domu, bardzo pozytywnie wpłynęła na jego matkę i na niego samego również. Od momentu, w którym zamieszkała w Malfoy Manor Draco chętniej wracał do domu, gdzie czekały na niego dwie uśmiechnięte kobiety. Pamiętał, że wyznał jej, że jego marzeniem jest bycie szczęśliwym w pełni i teraz właśnie tak się czuł, chociaż nie chciał się do tego przyznać i skrupulatnie ukrywał swoje uczucia. Rada dobiegła końca, blondyn pospiesznie podniósł się ze swojego krzesła i ruszył do domu. 
Na miejscu zastał niecodzienny widok.

- Draco! - od progu usłyszał zapłakany głos matki. Wszedł powoli do salonu, w którym siedzieli Narcyza, Ginny i Blaise. Odruchowo poczuł, że dzieje się coś złego.

- Co się stało? - zapytał stalowym głosem. Z piersi Narcyzy wydobył się cichy szloch, a po policzkach Ginny zaczęły spływać łzy. Blondyn przeniósł swój wzrok na przyjaciela, który jako jedyny z całego towarzystwa był w stanie udzielić mu jakiejkolwiek informacji. - Blaise?

- Usiądź - powiedział spokojnym głosem Zabini.

- Mów do cholery co się stało! - warknął zdenerwowany.

- Pociąg, którym jechała Hermiona zderzył się z innym pociągiem i wyleciał z torów. Większość pasażerów nie żyje. Nie mamy z nią żadnego kontaktu - Draco poczuł jak krew odpływa mu z twarzy, a po ciele rozchodzi się dziwny, przenikliwy chłód. - Próbowałem do ciebie dzwonić, ale miałeś wyłączony telefon. Byłem w firmie i w Ministerstwie niestety nie chcieli mnie wpuścić dlatego nagrałem ci wiadomość. Dzwoniliśmy na miejsce wypadku, nikt z nas nie jest jej rodziną, więc nie chcieli udzielić nam żadnych informacji - do blondyna docierały pojedyncze słowa. W pośpiechu złapał zdjęcie Hermiony stojące na komodzie i wybiegł z domu. W drodze na miejsce wypadku jego myśli ciągle krążyły przy drobnej, krótkowłosej kobiecie. Złamał wszelkie ograniczenia prędkości. Kontaktował się z domownikami i osobami na miejscu wypadku, ale nikt nie wiedział nic konkretnego, ponieważ nadal trwała identyfikacja ofiar. Gdy dotarł na miejsce poczuł, że traci grunt pod nogami. Wszędzie krzątali się magomedycy, aurorzy i pojedyncze osoby zapewne należące do rodzin ofiar. Ziemia usłana była foliowymi workami. W pamięci Dracona tkwiło jedno podobne wydarzenie, a była nim wojna. Nie wiedział co zrobi, gdy odnajdzie Hermionę martwą, przecież ona była dla niego światełkiem w tunelu, najlepszą niespodzianką jaką dostał od życia. Odszukał osobę zajmującą się identyfikacją ofiar, pokazał jej zdjęcie Hermiony. Kobieta popatrzyła niepewnie na zdjęcie.

- Jest jedna osoba bardzo podobna do tej pani - serce blondyna zamarło, z trudem przełknął ślinę.

- Żyje? - wydusił przez zaciśnięte gardło.

- Niestety nie - odpowiedziała smutno kobieta i popatrzyła na niego ze współczuciem. – Chce pan ją zobaczyć? - skinął głową i ruszył za magomedyczką. Setki myśli galopowało w jego głowie. Co będzie jeśli ją straci? Tyle miesięcy razem, tyle planów na przyszłość. Co jeśli żadnej przyszłości nie ma? Jeżeli wszystko jest już skończone? Gdy znaleźli się nad jednym z ciał przykrytym czarną folią kobieta zapytała. - Jest pan gotowy? - Draco przymknął powieki i skinął głową.

- Ona musi żyć – szepnął pełen rozpaczy i podniósł powieki. Widok jaki ukazał się jego oczom przywołał chłód na całym ciele.

PS. Jeżeli ktoś nie czytał to polecam: Zakręty losu (zakończone) oraz Układy (publikacja wciąż trwa) autorem jest Keraa a opowiadania po prostu coś pięknego :)