nice surprise XXIII (ostatni)

Nie wiem czy śmiać się czy płakać? 29 komentarzy pod przedostatnim rozdziałem nice surprise. W mojej głowie rodzi się dwa pytania. 1. Czy inne rozdziały były aż tak kiepskie, że nie mają tylu komentarzy? 2. Czy wizja uśmiercenia Hermiony spowodowała, że ktoś więcej (niż moi stali komentatorzy, którym BARDZO dziękuję) postanowił coś napisać? 
Wstawiam ostatni rozdział tego opowiadania. Mam problemy z komputerem i nie wiem kiedy pojawi się coś nowego i czy w ogóle się coś pojawi. Cierpliwi niech zaglądają niecierpliwi cóż... Nikogo nie można do niczego zmuszać :)
Bardzo dziękuję tym, którzy towarzyszyli mi od samego początku. Dziękuję także tym, którzy komentowali - bez Was zapewne przestałabym pisać w połowie :)
Za to, że byliście, jesteście i mam nadzieję będziecie - DZIĘKUJĘ
Trochę szkoda mi rozstawać się z tym opowiadaniem, ale cóż... Nic nie trwa wiecznie :)
pozdrawiam 
pola

"Pojęcie szczęścia mieści się w jednym słowie - 'Ty'"

- Jest pan pewien? - głos kobiety był spokojny. - Zastosowaliśmy zaklęcia kamuflujące aby można było rozpoznać twarz.

- Tak jestem pewien. To nie ona - powiedział, a uczucie ogromnej ulgi ogarnęło jego ciało. W duszy jednak nadal krył się niepokój, ponieważ zostało jeszcze wiele innych ciał. Czas się dłużył nieubłaganie, minuty wydawały się być godzinami. Draco krążył po całym polu poszukując Hermiony. Stracił tyle czasu, tak wiele razy mógł powiedzieć ile dla niego znaczy, jak ważną częścią życia jest dla niego. Oddałby wszystko żeby cofnąć czas, żeby nie puścić jej tego dnia w tą cholerną podróż.

- Pan Malfoy? - blondyn odwrócił się i dostrzegł młodego chłopaka, który wpatrywał się uważnie w niego.

- Tak.

- Otrzymałem zdjęcie pańskiej żony. Zapraszam za mną.... Chyba, że nie jest pan gotowy?

- Dam radę - mruknął i ruszył po raz kolejny, a potem jeszcze raz i jeszcze raz... Dziesięć razy jego serce zamierało z przerażenia serce i dziesięć razy odczuwał ulgę, która była tak potężna, że aż bolesna. Jego żony nie było wśród tych wszystkich ciał. - Czy to oznacza, że jej tu nie ma? - zapytał z desperacją w głosie.

- Sprawdziłem wśród rannych tam jej nie ma na pewno. Jest jeszcze kilkanaście niezidentyfikowanych ciał, ale zwykłe zaklęcia kamuflujące nie działają dlatego ich rozpoznanie będzie możliwe dopiero jutro. Niech pan zostawi numer telefonu zadzwonimy do pana - poradził mu młody auror. Blondyn szybko pozostawił swoje dane kontaktowe i z uczuciem pustki i rezygnacji ruszył z powrotem do Malfoy Manor, gdzie czekały na niego trzy niecierpliwe osoby.

- Żyje? - zrozpaczony głos należał do rudowłosej. Blondyn usiadł i potarł dłońmi zmęczoną twarz.

- Nie wiadomo - powiedział z rezygnacją. - Widziałem jedenaście kobiet, które mogły być nią – nie mógł powstrzymać drżenia głosu – ale nie były. Na pewno nie ma jej wśród rannych. Pozostało jeszcze kilkanaście ciał, ale ich identyfikacja potrwa do jutra. Mają zadzwonić – zamknął oczy. – Straciłem tyle czasu na walkę o przejęcie firmy, tylu rzeczy jej nie powiedziałem, tylu rzeczy jeszcze nie zrobiliśmy. Nawet nie dałem jej głupiej obrączki...

- Smoku trzeba wierzyć – powiedział pocieszająco Blaise i poklepał go po ramieniu.

- Jak mam wierzyć? Nie ma jej wśród rannych, a przecież jechała tym pociągiem! - Do uszu wszystkich zebranych dobiegł dźwięk zamykanych drzwi. Za chwilę w salonie pojawiła się pochmurna Hermiona.

- Ten twój gadżeciarski telefon jest do dupy! - warknęła. – Popsuł mi się przed samym wyjazdem przez co spóźniłam się na pociąg i musiałam lecieć samolotem! W ostatniej chwili zarezerwowałam bilet! - popatrzyła uważnie na zebranych i dostrzegła zapłakane twarze swojej przyjaciółki i Narcyzy, zdziwioną twarz Zabiniego i zmęczoną twarz Malfoy'a – Coś się stało? - zapytała przerażona. Draco poderwał się z miejsca i porwał ją w objęcia.

- Merlinie jak dobrze, że jesteś – szepnął.

- Też się cieszę, że cię widzę – powiedziała nieco zdezorientowana, a blondyn ciągle nie wypuszczał jej z objęć – Draco udusisz mnie - przypomniała mu i poluzował swój uścisk.

- Jesteś dla mnie najważniejsza. Potrzebuję cię i nie mogę cię nigdy stracić - wyznał drżącym głosem, a Hermiona poczuła jak łzy napływają do jej oczu. Ostatkiem sił opanowała płacz.

- Czy ja śnię? - zapytała zdziwiona.

- Nie - odparł i delikatnie pocałował jej usta, bojąc się, że to wszystko jest snem lub halucynacją i ona zaraz zniknie. Chciał coś jeszcze powiedzieć, lecz Ginny rzuciła się na szyję przyjaciółki, potem podszedł Blaise, który mocno ją uściskał, a na koniec dołączyła do nich Narcyza

- Witaj w domu dziecko – szepnęła i mocno przytuliła brązowooką. Hermiona była całkowicie zdezorientowana.

- Czy ktoś mi może wytłumaczyć co się tutaj dzieje? - zapytała zniecierpliwiona. Ginny pospiesznie i dość chaotycznie opisała całą sytuację. Każdy nie mógł się nadziwić szczęściem jakie spotkało gryfonkę. Po długich pożegnaniach wszyscy z uczuciem ogromnej ulgi rozeszli się do swoich domów.

Hermiona stojąc pod prysznicem zastanawiała się nad zachowaniem Malfoy'a i jego słowami „Jesteś dla mnie najważniejsza. Potrzebuję cię i nie mogę cię nigdy stracić.” Pojechał jej szukać, na jego twarzy wymalowane były wszystkie uczucia strach, przerażenie, bezradność. Zakochała się w nim nie wiedząc kiedy, jednak sama przed sobą nie przyznawała się do tego uczucia. Westchnęła głośno, wytarła krople wody, założyła koszulkę i poszła do sypialni. W czerwonym pokoju panował przyjemny półmrok, radosne ogniki tańczyły na zapalonych świecach. Rozejrzała się po pomieszczeniu w poszukiwaniu Draco, którego jednak nigdzie nie było. Dziewczyna dostrzegła uchylone drzwi na taras, podeszła do nich i zauważyła blondyna stojącego przy barierce.

- Zmarzniesz – powiedziała cicho na co mężczyzna odwrócił się w jej stronę i blado się uśmiechnął.

- Chciałem zebrać myśli – wszedł do pokoju i popatrzył uważnie na swoją żonę. - Jesteś piękna – szepnął. Hermiona zarumieniła się, za każdym razem reagowała tak samo na jego komplementy. - Dzisiaj zrozumiałem wiele rzeczy. Widziałem kobiety, które mogły być tobą. Jedenaście razy moje serce zamierało z przerażenia.

- Draco... - szepnęła zmieszana dziewczyna.

- Cii... Nie przerywaj mi. Przechodziłem w życiu różne rzeczy, doznawałem różnego cierpienia, ale to co czułem wtedy było niczym w porównaniu z tym co mnie spotkało dzisiaj. Ślub z tobą był najlepszą decyzją jaką podjąłem w życiu – brązowooka uśmiechnęła się na te słowa. – To wszystko miało inaczej wyglądać, ale nie chcę czekać ani minuty dłużej – po tych słowach uklęknął przed zaskoczoną dziewczyna, wziął ją za rękę i patrząc w oczy powiedział – Hermiono Granger czy uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz ze mną do końca życia?

- Czy to jakiś podstęp? - zapytał niepewnie. Blondyn zaprzeczył ruchem głowy. Dziewczyna popatrzyła w jego stalowe tęczówki i zrozumiała jak bardzo jest w nim zakochana.

- Tak bardzo cie kocham – szepnęła. Draco wstrzymał oddech, poczuł jak jego serce dostaje skrzydeł. Wydostał z kieszeni pudełeczko, otworzył je i wyjął obrączkę z białego złota wysadzaną diamentami. Delikatnie wsunął ją na jej szczupły palec.

- Ja cię kocham bardziej Granger – po policzkach dziewczyny popłynęły dwie łzy. Drżącymi dłońmi wyjęła drugą obrączkę i umieściła ją na palcu Malfoy'a, który natychmiast porwał ją w objęcia i złożył na jej ustach długi, namiętny pocałunek. Doskonale pamiętał jak smakowały za pierwszym razem, wtedy wydawało mu się, że jeden pocałunek wystarczy aby zaspokoić ciekawość i głód, teraz doskonale wiedział, że tak nie jest, ciągle było mu mało tych pełnych, malinowych ust. Gdy oderwali się od siebie gryfonka trzepnęła go dłonią w ramię. Blondyn udał urażoną minę

- A to za co? - zapytał zaskoczony.

- Chcę złożyć reklamację i chcę nowy telefon! – w oczach blondyna zatańczyły wesołe iskierki.

- Dla pani wszystko pani Malfoy.

KONIEC