nice surprise XVI

„A jakie jest największe kłamstwo świata? - To mianowicie, że nadchodzi taka chwila, kiedy tracimy całkowicie panowanie nad naszym życiem i zaczyna nim rządzić los. W tym tkwi największe kłamstwo świata.”

Od ich nieszczęsnego ślubu minęły dwa tygodnie. Hermiona pracowała bez wytchnienia aby tylko nie myśleć o tym co zrobiła. To rozwiązanie okazało się doskonałym lekarstwem. Teraz przy sobocie postanowiła spokojnie odpocząć.

- Halo – mruknęła zaspanym głosem.

- Hermiona? - usłyszała dobrze jej znany kobiecy głos.

- Pani Malfoy? - brązowooka podniosła się szybko z łóżka. – Coś się stało?

- Nic... Przeglądam album, w którym znajduje się drzewo genealogiczne i widzę, że mój syn i ty... Wzięliście ślub – Dziewczyna czuła zbliżające się kłopoty.

- Pani Narcyzo... To nie tak – Hermiona usłyszała cichy szloch w słuchawce. "Pięknie" pomyślała.

- Bałaś się, że cię nie zaakceptuję tak? Dlatego ukryliście to przede mną? Merlinie co ja ci takiego dziecko zrobiłam? - brązowooka spojrzała na zegarek dochodziła osiemnasta, a na dworze powoli szarzało.

- Zaraz do pani przyjadę i wszystko wyjaśnię – powiedziała spokojnie. – Niech pani nie płacze.

Hermiona rozłączyła się i powoli podniosła z łóżka. Przespała pół dnia, a teraz musiała stawić czoła kolejnemu problemowi. Poszła do łazienki wzięła orzeźwiający prysznic. Wyciągała różdżkę aby wysuszyć włosy, gdy usłyszała dzwoniący telefon.

- Hermiona Granger słucham.

- Granger? - zapytał zdziwiony blondyn – Myślałem, że od kilkunastu dni nazywasz się Malfoy – gryfonka mogła sobie bez problemu wyobrazić jego uniesioną lewą brew i kpiący uśmiech.

- Czego chcesz? - warknęła zdenerwowana

- Może odrobinę milej? W końcu jestem twoim mężem.

- Nasze małżeństwo nie zostało skonsumowane, więc wydaje mi się, że jesteś moim mężem połowicznie zatem połowicznie muszę być dla ciebie miła. I niech tak zostanie – syknęła bez zastanowienia.

- Granger... Jesteś aż tak napalona? - mruknął zmysłowo do słuchawki. – Załatwimy to po moim powrocie.

- Niczego nie będziemy załatwiać. Wyobraź sobie, że zaraz jadę do twojej matki aby jej opowiedzieć na jaki cudowny pomysł wpadł jej syn.

- Nie zrobisz tego – powiedział chłodno. – Ona już wystarczająco wycierpiała w swoim życiu.

- A niby co mam jej powiedzieć?!

- Nic jej nie mów. Poczekaj aż wrócę – jego ton był władczy i nie znoszący sprzeciwu. – Chyba tyle jesteś w stanie zrobić?

- Kiedy wrócisz? - burknęła zrezygnowana.

- Za godzinę będę. Nie spiesz się przyjadę po ciebie kotku – chciała odmówić, ale usłyszała dźwięk odkładanej słuchawki. Wzięła głęboki wdech i powróciła do suszenia włosów. 
Jesień tego roku była wyjątkowo chłodna. Hermiona ubrała ciemne jeansy, białą bluzkę i szary dłuższy kardigan. Nałożyła lekki makijaż i związała włosy w luźny koczek. Malfoy'a ciągle nie było, więc usiadła w fotelu i zajęła się przyniesioną do domu pracą. Nie zdążyła zrobić dużo, gdy w domu rozległo się pukanie. Podniosła się z fotela i ruszyła otworzyć drzwi doskonale wiedząc kto za nimi stoi.

- Spóźniłeś się – zauważyła sucho. Popatrzyła na niego uważnie. Wyglądał na zmęczonego, ale i tak nie brakowało mu elegancji.

- Korki Granger. Nic na to nie poradzę – mruknął bezradnie. Hermiona usłyszała zmianę w barwie jego głosu. Zauważyła to już w czasie rozmowy telefonicznej, ale myślała, że to wina telefonu.

- Jesteś chory?

- Nic mi nie jest – zapewnił ją pospiesznie na co brązowooka pokręciła z niedowierzaniem głową.

- Przecież widzę.

- To źle widzisz. Gotowa? - Hermiona mruknęła coś niezrozumiałego pod nosem i wyszła z domu. 

- Moja matka ma uwierzyć, że się kochamy i szalejmy za sobą - powiedział jej blondyn w trakcie drogi do Malfoy Manor.

- Słucham? - zapytała zaskoczona. – Chyba sobie żartujesz!

- Jeżeli się wysilimy i użyjemy swojej inteligencji wierzę, że nam się uda – ciągnął niezrażony arystokrata. – Chyba pamiętasz jak ci powiedziałem, że nie pozwolę ci jej skrzywdzić? - gryfonka zacisnęła zęby ze złości.

- Długo masz tak zamiar udawać? - wycedziła.

- Tyle ile to będzie konieczne – powiedział stanowczo zatrzymując się na podjeździe. Blondyn wysiadł z samochodu i otworzył jej drzwi. – Nie ma to jak w domu. Prawda kochanie? - zapytał radośnie.

- Prawda – odpowiedziała sucho.

- Granger musisz się bardziej postarać – szepną do jej ucha i przycisnął do samochodu.

- Co ty robisz? - zapytała zdezorientowana – Zwariowałeś?

- Ciii... Ktoś patrzy przez okno – jego ciepły oddech drażnił jej szyję. Pomimo tego, że na dworze było chłodno Hermiona czuła jak robi jej się niebezpiecznie gorąco.

- Jesteś chory – syknęła. – Zarazisz mnie.

- Nie przesadzaj. Jeden, szybki buziak – szepnął tuż przy jej ustach po czym wpił się w nie z pasją. Mógłby tak stać i całować ją przez całą noc. Nie potrafił zrozumieć co się z nim dzieje. Przecież nie brakowało mu damskiego towarzystwa, mógł całować inne dziewczyny, ale on chciał tylko Granger. Niechętnie oderwał się od jej słodkich ust. – Początek był dobry – mruknął zmysłowo.

- Mamo ja ci wszystko wyjaśnię – powiedział Draco, gdy siedzieli całą trójką przy stole w jadalni. Hermiona pamiętała jak siedziała w tej jadalni i jadła pyszną kolację. Tamtego wieczoru nawet przez chwilę nie pomyślała, że usiądzie tutaj ponownie w roli żony Malfoy'a. – Rodzice Hermiony nie żyją od kilku miesięcy. Nie chciałem jej ranić przywołując niepotrzebne wspomnienia. Sądziłem, że zrozumiesz. - Brązowooka popatrzyła zaskoczona na blondyna, który patrzył spokojnie na swoją matkę. Był cholernie dobrym kłamcą,  nie sądziła, że jest w stanie wymyślić tak ckliwą historyjkę.

- To prawda Hermiono? – zapytała łagodnie Narcyza. Gryfonka przeniosła swój wzrok na jasnowłosą kobietę i uśmiechnęła się delikatnie.

- Tak pani Malfoy.

- Merlinie, a ja myślałam, że bałaś się tego, że cię nie zaakceptuję. Tak się cieszę kochani – powiedziała wstając od stołu, podchodząc do nich i przytulając ich serdecznie. – Mam nadzieję, że będziecie szczęśliwi. Wiedziałam, że w końcu będziecie razem. Ta wasza niechęć, te kłótnie... Coś was jednak ciągnęło do siebie - stwierdziła uradowana. - Mam nadzieję, że to uczciliście?

- No właśnie nie bardzo – powiedziała smutno Hermiona wczuwając się w rolę.  – Draco musiał wylecieć do Włoch,  a ja miałam dużo pracy. Wszystko wydarzyło się tak szybko - machnęła obojętnie ręką.

- Jak to? Mój syn zostawił cię zaraz po ślubie? - Narcyza popatrzyła oburzona na blondyna i zapytała go – Draconie czy tak cię wychowałam?

- Mamo to nie moja wina. - tłumaczył pospiesznie. - Potrzebowali mojej osobistej interwencji – mówiąc to spojrzał na swoją żonę, gdyby wzrok zabijał Hermiona leżałaby martwa.

- Zapamiętaj to raz na całe życie: rodzina jest najważniejsza. - powiedziała ostro jasnowłosa kobieta, a jej twarz przybrała już nieco łagodniejszy wyraz. – Jutro urządzimy uroczystą kolację. Kogo chcecie zaprosić?

- Rudą i Diabła – odpowiedział niemal natychmiastowo blondyn. Hermiona popatrzyła z przerażeniem w jakim kierunku wszystko zmierza i postanowiła ratować sytuację.

- Draco chyba troszeczkę się rozchorował na tym wyjeździe, więc może lepiej będzie jak odłożymy tę kolację?

- Ależ kochanie dla ciebie wszystko – powiedział teatralnie blondyn. – Wynagrodzę ci to, że mnie tak długo nie było – temu słodkiemu stwierdzeniu towarzyszył morderczy wzrok.

- Skarbie naprawdę nie musisz.

- Ale chcę – dodał z naciskiem.

- Kochani, a gdzie będziecie mieszkać? - słysząc to pytanie Hermiona zauważyła niebezpieczny błysk w oczach Malfoy'a i zaczęła się bać. Draco odchrząknął i powiedział:

- No właśnie postanowiliśmy zamieszkać w Malfoy Manor. Tutaj jest tyle miejsca - dodał zataczając ręką krąg w powietrzu.

- Nie chciałam wam tego narzucać,  ale tak się cieszę! – w oczach kobiety zalśniły łzy szczęście – Ethan przygotuje wam sypialnię - dodała pospiesznie.

- Nie trzeba - zaprotestował blondyn. - Będziemy spać w moim pokoju. Prawda Hermiono? - arystokrata spojrzał na gryfonkę i uniósł leniwie swoją lewą brew.

- Tak właściwie to nie wiem Draco - zaczęła niepewnie. - Moje rzeczy są w moim domu. Może jeszcze poczekamy z tą przeprowadzką? – Tak naprawdę to miała ochotę udusić go gołymi rękoma.

- Ależ nonsens. Jutro przeniesiemy resztę potrzebnych rzeczy - odpowiedział jej radośnie. - Poza tym mamy wiele zaległości do nadrobienia – dodał patrząc na jej usta. Brązowooka roześmiała się nieco skrępowana.

- Może nie przy twojej mamie kochanie? - zapytała przesadnie słodkim tonem, a w jej oczach czaiła się żądza mordu. 
Kolację zjedli słuchając opowieści Dracona o problemach jakie go napotkały we włoskiej filii jego firmy. Później słuchali wspomnień Narcyzy, która opowiadała o dzieciństwie jej syna. Blondyn chciał tego uniknąć, ale jego matka uległa namowom Hermiony. Po kolacji usiedli przy kominku i napili się wina. Gryfonka czuła się jak malutka cząstka tej rodziny. Niestety wszystko co piękne musi się kiedyś skończyć. Nadeszła pora spania i Hermiona musiała pójść ze swoim mężem do jego sypialni.

- Zamieniłeś się z kimś na mózgi Malfoy ? - syknęła wściekła Hermiona.

- O co ci chodzi?

- Nie będę z tobą spać – starała się mówić cicho co było naprawdę trudne gdy złość dławiła jej gardło.

- Będziesz – opowiedział chłodno Malfoy. – Moja matka ma uwierzyć,że jesteśmy szczęśliwi!

- Nie krzycz bo cię usłyszy – upomniała go zdenerwowana dziewczyna.

- Nie usłyszy. Pokój jest zabezpieczony zaklęciem wyciszającym – uśmiechnął się złowieszczo i podszedł do niej niczym tygrys. Hermiona chciała się cofnąć w odruchu obronnym, ale wpadła na szafkę. – Boisz się mnie?

- Nie – warknęła. – Nie zbliżaj się do mnie! W naszej umowie, nie było żadnej wzmianki o wspólnym łóżku panie Malfoy!

- Trzeba renegocjować umowę pani Malfoy! - odparł wzruszając beztrosko ramionami.

- Proszę bardzo! Nie śpię z tobą w jednym łóżku! – Blondyn stał tak blisko niej, że czuła męski zapach jego perfum i ciepły oddech na swoim policzku.

- Albo śpisz ze mną w łóżku, albo przez najbliższe lata będziesz spała na podłodze kotku – szepnął zadowolony.

- Dostaw drugie łóżko!

- Nie.

- Tak!

- Jak to będzie wyglądać? Małżeństwo śpiące na dwóch łóżkach - prychnął rozbawiony. - Granger rusz tą mądrą głową.

- Nie wiem Malfoy i mnie to nie interesuje! Wymyśl coś albo to ty wylądujesz na podłodze - spojrzała odważnie w jego stalowe tęczówki. - Idę wziąć kąpiel - oświadczyła wyniośle. - Gdzie jest łazienka?

- Następne drzwi po lewej – powiedział odsuwając się żeby ją przepuścić.

- Zażyj odpowiednie eliksiry i idź spać. Z daleka widać, że jesteś chory – rzuciła mu prze ramię wychodząc.

Hermiona zapaliła świece i zanurzyła się w wannie pełnej gorącej wody i piany.

- Cudownie – wyszeptała zadowolona. Jej spokój zmącił dźwięk otwierających się drzwi, w których stanął blondyn.

- Co ty tutaj robisz? - zapytała wściekła Hermiona

- Chcę wziąć prysznic.

- Akurat teraz i tutaj? - warknęła.

- To jest nasza łazienka o ile się nie mylę – po tych słowach zaczął powoli rozpinać koszulę, która po chwili wylądowała na podłodze. Hermiona zauważyła jego idealny tors i zmusiła się do odwrócenia głowy w drugą stronę. Usłyszała jak blondyn rozpina pasek i zdejmuje spodnie. Kątem oka zauważyła, że Malfoy jej się przygląda.

- Dlaczego się na mnie gapisz? - brązowooka poczuła jak krew się w niej gotuje.

- Jesteś moją żoną wydaje mi się, że patrzenie na ciebie nie jest zabronione? Podobnie jak to, że mogę przy tobie się rozebrać i wziąć prysznic.

- Chyba nie oczekujesz...

- Granger jesteś moją żoną dokładnie od dwóch tygodni. Chyba nie sądzisz, że spędzę całe życie w celibacie?

- Ty chyba oszalałeś. Może masz temperaturę bo majaczysz – syknęła. Draco na te słowa teatralnie zdjął ostatnią część swojej garderoby i wszedł do kabiny. Hermiona musiała przyznać w duchu, że jej mąż był pociągający. Miał idealnie umięśnione ramiona, silne ręce... Podziwiała go jak namydla swoje ciało. Po chwili niechętnie odwróciła swój wzrok od kabiny. Już raz się dała złapać w tę pułapkę, drugi raz nie ma zamiaru. Szum wody ustał i usłyszała otwierające się drzwi.

- Nie wychodzisz? - zapytał blondyn stojąc i wycierając swoje ciało.

- Poczekam aż ty wyjdziesz – mężczyzna wzruszył beztrosko ramionami i posłał jej lekki uśmiech.

- Jak sobie chcesz. Okres ochronny się skończył Granger – po czym wyszedł z łazienki. Hermiona poczuła się jak w ukrytej kamerze, czekała aż ktoś wyjdzie i powie, że to wszystko jest jednym, wielkim żartem. W tym momencie zdała sobie sprawę z tego, że nie ma ze sobą żadnej pidżamy.

- Świetnie – mruknęła sama do siebie wychodząc z wanny. Okręciła się szczelnie białym ręcznikiem i poszła do swojej nowej sypialni. Draco leżał wygodnie na ogromnym łóżku i przeglądał jakieś dokumenty.

- Nie mam w czym spać – zauważyła chłodno Hermiona. Blondyn nie odrywając wzroku od dokumentów wskazał jej ręką paczkę leżącą na fotelu. Gryfonka bez słowa podeszła i wyjęła jej zawartość. Ciemno zielona, satynowa koszulka na ramiączkach i krótkie spodenki do kompletu – to dla mnie? - zapytała zaskoczona.

- Mhm - mruknął. - Prezent z delegacji - dodał podnosząc na nią swój wzrok.

- Nie trzeba było – powiedziała zmieszana. 

- Wystarczy zwykłe dziękuję Granger – w kącikach jego ust pojawiło się lekkie rozbawienie.

- Mogę wiedzieć co cię tak bawi? 

- Ty – zaśmiał się cicho. – Przecież już wszystko widziałem pewnej pamiętnej nocy - dodał unosząc sugestywnie brwi.

- Przestań. Zapomnij o tym.

- Nie mogę - wyznał szczerze. - Idź się przebrać i idziemy spać – Hermiona westchnęła z rezygnacją i wyszła. Postanowiła, że prześpi się na sofie, trudno będzie musiała się przemęczyć. Gdy wróciła do pokoju zauważyła, że Draco śpi, ale jego oddech jest bardzo ciężki. Podeszła i dotknęła delikatnie jego czoła, ale nie było gorące.

- Zimno mi – mruknął przez sen.

- Bo jesteś chory idioto – syknęła wściekła Hermiona. – Brałeś eliksir?

- Nie potrzebuję.

- Samo ci nie przejdzie. Nie bądź uparty. Gdzie je masz?

- Na dole w kuchni – brązowooka przeklęła w myślach. Nie chciała się włóczyć po obcym domu, ale nie było innego wyjścia. Zeszła na dół do kuchni i rozpoczęła poszukiwania.

- Pomóc ci Hermiono? - zapytała cicho, a brązowooka pisnęła cicho i odskoczyła od mebli. – Przepraszam nie chciałam cię przestraszyć. Nic ci nie jest? - powiedziała z troską w głosie jasnowłosa kobieta. 

- Nic się nie stało pani Malfoy. To ja przepraszam nie powinnam tak grzebać w pani szafkach – Panna Granger czuła się strasznie skrępowana. Narcyza roześmiała się cicho.

- Teraz to także twój dom i twoje szafki. Jesteś częścią naszej rodziny - westchnęła rozmarzona. - Zawsze marzyłam o córce.

- Ja... - zaczęła niepewnie Hermiona, ale nie bardzo wiedziała co powinna powiedzieć w takiej sytuacji. -  Cieszę się, że pani się cieszy - dokończyła.

- Wiem, że to jeszcze za wcześnie dla ciebie i możesz czuć się skrępowana, ale chciałabym abyś mówiła mi mamo - zaproponowała jej starsza kobieta. - Oczywiście jak będziesz na to gotowa – dodała widząc skrępowanie brązowookiej. 

- Niech mnie pani źle nie zrozumie, ale moja mama umarła parę miesięcy temu i ja... - panna Granger wzięła głęboki oddech. - Nie jestem jeszcze gotowa. – wyznała ze skruchą. Narcyza podeszła i delikatnie ją przytuliła.

- Rozumiem - powiedziała kojąco.

- Przepraszam – wyszeptała Hermiona i mocno wtuliła się w panią Malfoy.

- Nie ma za co. Może na razie mów mi po imieniu? - zaproponowała, a gryfonka pokiwała ochoczo głową.

- Tak właściwie to przyszłam tutaj po eliksir wzmacniający i przeciwbólowy dla Draco – powiedziała uśmiechając się. Jasnowłosa kobieta otworzyła jedną z górnych szafek i podała Hermionie fiolkę z bladoróżowym płynem. Dziewczyna podziękowała i poszła do swojego chorego męża.

- Podnieś się i wypij to – powiedziała ostro do śpiącego blondyna, który nie zareagował. Hermiona potrząsnęła go lekko za ramię – Malfoy obudź się! Musisz to wypić.

- Daj mi spokój – mruknął zaspany. – Idź spać.

- Jest ci zimno, masz dreszcze, jutro zapewne będziesz miał temperaturę – warknęła zdenerwowana brązowooka. – Wstawaj i pij! Było nie szaleć we Włoszech to teraz był byś zdrowy – na te słowa Draco otworzył oczy i powoli podniósł się z łóżka.

- Ja mam żonę Granger, więc nie szaleję – oświadczył. Po czym wypił zawartość fiolki i krzywiąc się dodał – jest tak samo okropne jak twoje poczucie humoru.

- Dobrze, że twoje zawsze jest takie super – odparła z ironią. – Idź już spać.

Brązowooka ułożyła się na sofie i przykryła kocem.

- Zamierzasz tam spać? - usłyszała ciche pytanie blondyna.

- Tak.

- Daj spokój Granger. Przecież nic ci nie zrobię, a ta sofa jest naprawdę niewygodna.

- Skończ te swoje dyskusje i daj mi spać – syknęłą zdenerwowana. W myślach jednak przyznała mu rację, bo sofa była naprawdę niewygodna. Po chwili usłyszała miarowy oddech Mafoy'a. Podniosła się z sofy i cicho podeszła do jego łóżka. Stała tak chwilę zastanawiając się czy dobrze robi. Przewróciła oczami, podniosła delikatnie kołdrę i wślizgnęła się pod nią. Położyła się plecami do blondyna i zamknęła powieki. Poczuła jak ciepłe ciało obok odwraca się i przygarnia ją do siebie. Ręka Draco spoczęła w jej pasie.

- Malfoy – mruknęła, ale odpowiedziała jej cisza. – Wiem, że nie śpisz. Zabierz tę rękę.

- Cicho bądź kobieto. Śpij. Zimno mi, mam dreszcze, a ty jesteś tak przyjemnie ciepła – szepnął, a ciepłe powietrze połaskotało kark dziewczyny. Hermiona poczuła ciarki rozchodzące się po plecach.

- Bez żadnych numerów Malfoy - ostrzegła go.

- Mhm... Może jeden mały numerek rano – pomimo tego, że była odwrócona plecami mogła przysiąc, że na jego ustach widnieje teraz uśmiech.

- Idiota – mruknęła udając niezadowolenie.

Gdy się obudziła jego już nie było. Na szafce nocnej leżał liścik.

„Na dole jest przygotowane dla ciebie śniadanie. Pojechałem z matką do magomedyka. Ginny i Blaise przyjdą o 16.00. W garażu stoi drugi samochód, weź go i przywieź swoje rzeczy. Do zobaczenia wieczorem.

Twój kochający mąż D.M”

Hermiona jęknęła cicho. Doskonale wiedziała, że nie ma szans z tak silnym przeciwnikiem jak jej mąż. Nie chciała także krzywdzić Narcyzy, która okazywała jej tyle ciepła. Siedząc na łóżku postanowiła, że zrobi to co trzeba.

CZYTAM = KOMENTUJĘ

Nieuchronnie zbliżamy się do końca tego opowiadania :) bardzo dziękuję za Wasze komentarze, które są naprawdę bardzo bardzo miłe. Zaczynając pisać tego bloga nie sądziłam, że spotkam się z tyloma pozytywnymi opiniami :) mam pomysł na kolejne opowiadanie, ale niestety mam teraz tyle obowiązków, że nie wiem kiedy zacznę je pisać :( postaram się dodać kolejną część miniaturki w czasie świąt, lecz nie jestem pewna czy mi się to uda :) 

pozdrawiam serdecznie

pola